ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ
ΕΛΥΤΗΣ : Κοίτα να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα έτσι που να γυαλίζουν μέσα της όλα τα δελφίνια....

,,mataki

,,mataki

.ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ

.ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ
Τα δελφίνια είναι γλυκά, ειρηνικά και αγαπησιάρικα ζώα. Τους αρέσει η παρέα των άλλων, είναι παιχνιδιάρικα και δείχνουν τρυφερότητα σε οποιαδήποτε στιγμή. Τα αλήθινα σου χαρακτηριστικά είναι ίδια με αυτών των πανέμορφων ζώων και πρέπει να είσαι υπερήφανος για αυτά

ΓΕΙΑΑΑΑ!!!!!!!!!!


clock-desktop.com

ζεsτο βλεμμα με παρακολουθει με φιλια!!!!!

ματάκι

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ 'ΣAI ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΩ

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ 'ΣAI ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΩ

.....

.....

διδυμάκι 27 του Μάη 2004

διδυμάκι 27 του Μάη 2004

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ Θέλω τόσα να σου πω μα σωπαίνουν οι λέξεις, το μυαλό σταματά, μηδενίζει τις σκέψεις. Και τα μάτια θολά σ' ότι γύρω αντικρίζουν, την δική σου θωριά αναζητώντας δακρύζουν. Μες την τόση ερημιά, στης ζωής το φορτίο, είσαι μεσ' την ζωή ηλιαχτίδα στο κρύο. Στην ερμιά της ψυχής μπήκες σαν ηλιαχτίδα, φωτεινές τις πλευρές της ζωής μου τις είδα

πότε πέρασαν 12 χρόνια τo "delfinaki" Γιάννης πια

πότε πέρασαν 12 χρόνια τo "delfinaki" Γιάννης πια
πολύχρονο,ευτυχισμένο ψυχή μου!!

,,

,,
αριστουχος!!!!

ΝΑ ΚΥΛΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!! ΜΕΜΕ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ!!! ΤΟ "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" ΜΕΓΑΛΩΣΕ!!!!

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ!!! ΤΟ "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" ΜΕΓΑΛΩΣΕ!!!!
ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ!!! ΤΟ "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" ΜΕΓΑΛΩΣΕ!!!!!

ΕΥΧΗ

Σου εύχομαι μωρό μου να έχεις μια όμορφη ζωή να είναι μεγάλα τα όνειρα σου και οι στεναχώριες σου μικρές έως καθόλου!! Εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να κουβαλήσεις πιο πολλά από όσα αντέχει η καρδιά σου!!! Tο ξέρω πως μεγάλωσες, όμως για μένα θα είσαι πάντα το μωρό μου κι εγώ θα είμαι η "μεμέ" σου που θα έχω την ένοια σου πάντα και την αγκαλιά μου ανοιχτή!!!!!!!!!!

ΣΗΜΑΙΑ

ΣΗΜΑΙΑ
ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ !!!! Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ!!!!

ΣΥΓΧΑΡΙΤΗΡΙΑ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!!..

ΣΥΓΧΑΡΙΤΗΡΙΑ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!!..

ΥΠΟΤΡΟΦΙΑ

ΥΠΟΤΡΟΦΙΑ
ΥΠΟΤΡΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΗ ΤΑΞΕΙΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΟ

,,

,,
μπραβο

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ !!

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ....... Γλυκιά θλίψη....., αγαπάει, "πονάει" για το δικό του σχολείο που τον μεγάλωσε .... , που τον μόρφωσε, που του έμαθε μεγάλες ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ, αλλά που πρέπει όμως .... , πρέπει να το αποχωριστεί ......., πρέπει να διαλέξει ένα νέο σχολείο ! Πρέπει να "πάρει" την υποτροφία που με κόπο κέρδισε και να την κάνει μια καινούρια ΕΠΙΤΥΧΙΑ !!!! ΕΠΙΤΥΧΙΑ για την είσοδο του σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της ΕΛΛΑΔΑΣ, !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σού εύχομαι Γιάννη μου το καινούριο σχολείο που διάλεξες να είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ για σένα !!!!! Σού εύχομαι να κάνεις κι αυτό το σχολείο υπερήφανο ως μαθητής του !!!! Σού εύχομαι πάντα να σε καμαρώνουμε !!!!!!!!! Σού εύχομαι πάντα να είσαι γελαστός και χαρούμενος, εκεί που θα πας

ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ 18 ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ

ΜΕΜΕ ΜΟΥ ΣΕ ΈΒΓΑΛΑ ΑΣΠΡΟΠΡΌΣΩΠΗ, ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΤΗΝ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΚΙ ΕΣΥ ΕΠΑΙΖΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΑ ΠΑΖΛ - ΠΟΥ ΟΛΟ ΜΟΥ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑ ΕΛΕΓΕΣ ΚΑΛΑ . . ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΜΕ: Ω-ΨΙ-ΧΙ-ΦΙ-Υ--ΤΑ- ΣΙ- ΡΟ- ΠΙ-Ο-ΞΕ-ΝΙ- ΜΙ -ΛΙ-- ΚΙ-Ι--ΘΕ-Η- ΖΟΪ- Ε-ΔΙ-ΓΑ- ΒΙ- Α ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ;; ΤΗΝ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ....ΑΝΑΠΟΔΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Η "ΜΕΜΕ" ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΛΕΞΟΥΛΕΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!!! ΕΝΑ ....ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΠΟΛΥ - ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΕΒΑΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ - ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΩΡΟΜΟΥ ΠΟΛΥΤΗΜΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΟΥ

Πέμτη 9 Ιανουαρίου 2014 ΕΡΓΑΣΙΑ: ΚΑΙΝΟΎΡΙΟΣ ΧΡΌΝΟΣ ξεκηνά!!!!!!!!! Πιο γεγονός πια στιγμή του 2013 θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου?? Η αγαπημένη μου στιγμή για το 2013 ήταν το χειμώνα το Δεκέμβριο εκείνη την ημέρα μου είπαν οτι η γιαγιά μου από τη Λέσβο θα ερχόταν στην Αθήνα ΕΓΩ ΚΑΤΑΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ πήγα στο αεροδρόμιο μαζί με τη μαμά μου. Εκεί συναντήσαμε τη γιαγιά μου Τι χαρές έγιναν......Οταν γυρίσαμε της έκανα ένα τσαϊ...... με ευχαρίστησε και μετά πεξαμε όλη τη ημέρα μαζί Μπράβο Γιάννη από τα καλύτερα κοίμενα σου!!!! Μ. Αθανασ.....

ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!!!! ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.....

Την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014 όλα τα παιδιά του σχολείου μας από την Ά ως την ΣΤ΄ περάσαμε μια τέλεια ημέρα στο ΟΑΚΑ! Πόσα πολλά αθλήματα γνωρίσαμε…. Σκοποβολή, τοξοβολία, badminton, αθλήματα στίβου (ταχύτητα, σκυταλοδρομία, σφαιροβολία, άλμα εις μήκος), ποδόσφαιρο, αναρρίχηση, ξιφασκία, τραμπολίνο, χόκει, κρίκετ. Η εκδρομή μας τελείωσε με μια ευχάριστη έκπληξη, αφού παραλάβαμε κύπελλα, μετάλλια και αναμνηστικά από το γνωστό αθλητή και προπονητή στίβου κ. Κοκκόλη. Μακάρι να ξαναπάμε ΓΙΑΝΝΗΣ

....

....
Είμαστε μαθητές του σχολείου "Ελληνική Παιδία"

.

.
…ο ανοιχτός ουρανός, η κινητή αρχιτεκτονική των νεφών, οι εναλλασσόμενοι χρωματισμοί της θάλασσας, το σπινθήρισμα των φάρων είναι ένα θαυμάσιο πρίσμα για να διασκεδάσει το βλέμμα δίχως να κουραστεί...

ΦΥΣΗΞΕ ΒΟΡΙΑΣ ΜΑ'Ι'ΣΤΡΟΣ ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΑ!!!!

ANEMOI

ANEMOI

εεεεεεε !!!!!!!! σαλπαααααρουμεεεεε !!!!!!!

εεεεεεε !!!!!!!! σαλπαααααρουμεεεεε !!!!!!!

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015




«Ο δρόμος που χαράζει ένας άνθρωπος στη ζωή του με τις πράξεις του,
έχει πάντα ένα ορισμένο τέλος.
Κι αν δεν αλλάξει δρόμο,
τότε ίδιο κι απαράλλαχτο μένει και το τέλος του.
Αν, όμως, αλλάξει και πάρει δρόμο αλλιώτικο,
τότε θ’ αλλάξει και το τ

 Ήταν ένας άπληστος… σωστός γδάρτης αυτός ο Σκρουτζ! Και σπαγγοραμμένος και τσιγκούναρος και πλεονέκτης και φιλοχρήματος ως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο! Σκληρός και κοφτερός σαν την πέτρα στο τσακμάκι του, που καμιά της σπίθα δεν είχε σκορπίσει γύρω φως ή ζεστασιά. Μονόχνοτος, ούτε παρέες ήθελε ούτε κουβέντες· αμίλητος, κλειστός σαν στρείδι. Η παγωνιά της καρδιάς του έκανε το γέρικο πρόσωπό του να φαντάζει πιο γέρικο, τα μάγουλά του πιο ζαρωμένα, τη μύτη του πιο σουβλερή, την περπατησιά του πιο αλύγιστη, τα μάτια του πιο κόκκινα, τα στενά του χείλια πιο μελανά. Λες κι η σκοτεινιά κι ο πάγος του χειμώνα σκέπαζαν βαριά το κεφάλι του, τα φρύδια του, ακόμα και το μυτερό πηγούνι του. Όπου κι αν πήγαινε, το κρύο αυτό της ψυχής του το κουβαλούσε μαζί του…»

Πρόκειται, λοιπόν, για έναν όχι νέο άντρα, ούτε καν μεσήλικα, αλλά ηλικιωμένο, παθιασμένο με την ύλη. Τόσο τσιγκούνη, που τη μέρα της κηδείας του συνεταίρου και μοναδικού φίλου του Μάρλει, δεν διστάζει να «παζαρέψει αμείλικτα την πληρωμή του νεκροθάφτη». 

Ένας άνθρωπος που δεν νιώθει αγάπη για κανέναν, φόβος και τρόμος των υπόλοιπων συνανθρώπων του:

 «Κανείς ποτέ δεν τολμούσε να τον σταματήσει στο δρόμο και να του πει με χαμόγελο: Αγαπητέ μου Σκρουτζ, πώς είστε; Πότε θα περάσετε από το σπίτι να σας δούμε; Οι ζητιάνοι δεν του γύρευαν δεκάρες, τα παιδιά δεν τον ρωτούσαν την ώρα, και στη ζωή του όλη ούτε άντρας ούτε γυναίκα τον είχαν παρακαλέσει να τους δείξει το δρόμο. Ακόμα και τα σκυλιά των τυφλών τον ήξεραν. Κι όταν τον έβλεπαν να ‘ρχεται, τραβούσαν τ’ αφεντικά τους να παραμερίσουν στο άνοιγμα κάποιας πόρτας, στη γωνιά κανενός στενοσόκακου. Και κουνούσαν την ουρά τους, σαν να ήθελαν να πουν: Καλύτερα αόμματος, αφέντη μου, παρά ανοιχτομάτης και γρουσούζης να ματιάζεις τον κόσμο».

Πρώτη και τελευταία του έγνοια: τα χρήματα. Ακόμα κι όταν κάτι τέτοιο λειτουργεί εις βάρος των βασικών του αναγκών. Ακόμα και στο πιο τσουχτερό κρύο χωρίς δυνατή φωτιά και τίποτα παραπάνω από ένα συνηθισμένο θλιβερό γεύμα κάθε μέρα την ίδια ώρα, στην ίδια θλιβερή ταβέρνα. 

Χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και πάντα αρνητικός, δεν δέχεται καν ευχές για τα Χριστούγεννα. Τα θεωρεί περιττά και, μάλιστα, τα στέλνει «στον αγύριστο». Η σκληρότητά του φτάνει συχνά στα άκρα. «Αν περνούσε από το χέρι μου, θα ‘πιανα όλους τους σαχλούς, που τριγυρίζουν και εύχονται στον κοσμάκη Καλά Χριστούγεννα και θα τους έβραζα μέσα στην ίδια την πουτίγκα τους! Μάλιστα! Θα τους έθαβα με ένα παλούκι μπηγμένο στα στήθια τους».

Τόσο φιλάργυρος και με καρδιά σαν πέτρα, που δεν διστάζει να πει σ’ αυτούς που με αγάπη και ανιδιοτέλεια συγκεντρώνουν χρήματα για όσους τα έχουν ανάγκη: «Αν προτιμούν να πεθάνουν (σ.σ. αυτοί που αρνούνται να πάνε στα ιδρύματα) ας το κάνουν με την ευχή μου. Να λιγοστέψουμε λιγάκι οι υπόλοιποι».

Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να τον ταρακουνήσει. Ούτε η γιορτινή ατμόσφαιρα, ούτε η χαρούμενη διάθεση του κόσμου γύρω του, ούτε καν το φάντασμα του Μάρλει. Αρχικά τουλάχιστον. Οι αισθήσεις του αρνούνται να λειτουργήσουν ακόμα κι όταν συνομιλεί μαζί του. Μάλιστα, αρνούμενος να εγκαταλείψει την ψυχρή λογική του ακόμα και σε αυτήν την περίσταση, επιχειρεί να φερθεί με πονηριά και δόλο: 

«-Μπορείς να καθίσεις;… ρώτησε ο Σκρουτζ κοιτάζοντας με ύφος όλο αμφιβολία το φάντασμα.

-Μπορώ.

-Τότε κάτσε!

Ο Σκρουτζ την είχε κάνει αυτή την ερώτηση, γιατί φανταζότανε πως ένα τόσο διάφανο φάντασμα δε θα είχε τη δύναμη και τον τρόπο να πιάσει μια καρέκλα και να καθίσει πάνω της. Με το πίσω μέρος του μυαλού του, μάλιστα, σκεφτόταν ότι ξεσκεπάζοντας την αδυναμία του αυτή θα το ‘φερνε σε δύσκολη θέση και θα το ανάγκαζε να εξηγηθεί».

Σταδιακά όμως, η λογική του παραλύει, η αδιαφορία και η απάθειά του γίνονται έκπληξη και φόβος, τρόμος και πανικός –απόγνωση. Τα τρία Πνεύματα, και μαζί τους κι ο αναγνώστης, βλέπουν να συντελείται μία βαθμιαία αλλαγή στον ηλικιωμένο άντρα. Να χαίρεται, να διασκεδάζει, να ενθουσιάζεται, να συγκινείται, να λυπάται, να πονάει, να υποφέρει, να φοβάται, να τρομάζει, να αγωνιά, να μετανιώνει…

Κι έτσι, στο τέλος του βιβλίου, συναντάμε τον Σκρουτζ εντελώς διαφορετικό! «Ντύθηκε με τα καλύτερά του ρούχα, στολίστηκε και βγήκε επιτέλους στο δρόμο. Περπατώντας με τα χέρια του δεμένα πίσω, στη ράχη, ο Σκρουτζ τους κοίταζε όλους χαμογελαστός. Κι έμοιαζε τόσο ευχάριστος, τόσο ακαταμάχητα συμπαθητικός, που δυο τρεις πρόσχαροι διαβάτες τον χαιρέτησαν κι ας μην το ήξεραν».
Όλες οι υποσχέσεις που έδωσε στον εαυτό του και στα Πνεύματα τηρήθηκαν και με το παραπάνω και ξεκίνησε για εκείνον μία καινούρια ζωή!

«Έγινε ο πιο καλός φίλος, το πιο καλό αφεντικό, ο πιο καλός άνθρωπος που γνώρισε ποτέ η παλιά καλή πόλη του Λονδίνου κι όποια άλλη καλή πόλη, κωμόπολη ή χωριό στον παλιό καλό κόσμο μας. Κάποιοι γελούσαν βλέποντας το πόσο είχε αλλάξει. Μα εκείνος τους άφηνε να γελούν και δε νοιαζότανε καθόλου. Γιατί ήταν πια αρκετά σοφός κι ήξερε πως τίποτα καλό δε γίνεται σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να βρεθούνε κάποιοι να το περιγελάσουν. Ήξερε πως οι άνθρωποι αυτοί ήταν έτσι κι αλλιώς τυφλοί. Τι να τον πειράζει, λοιπόν, που γελούσαν εις βάρος του; Η καρδιά του ήταν χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Κι αυτό του έφτανε…»