Ακολουθώντας τον Μιχάλη μας(αδελφός μου)
πήγα σχολείο στα 3! Ναι τριών ετών!
Τις σχολικές τάξεις τις καβαντζάρισα στα εννιά!
Μετά βρυκολάκιαζα στο σχολείο !
Στα δώδεκα βοηθούσα 
την μάννα μου ως βουκόλος,
συναινούσε, δεν συναινούσε ο δάσκαλος!!!
***********************************************************
Είμαι πέρα στα προσήλια (κάτω απ του Μπόκα την ράχη ),βοσκώντας 
τα δυο μας βόδια και την γαϊδουρίτσα μας !
Είναι ένα απόγευμα Μαϊου
και η γαϊδουρίτσα είναι άκεφη! 
Κι ύστερα ξαπλώνει να γεννήσει
και γεννάει ένα υπέροχο πουλάρι ,
έχω τα μάτια του μες την ματιά μου!
Η ώρα περνά ,νυχτώνει,τα βόδια θένε να φύγουν,
με δυσκολία τα συγκρατώ, 
μέχρις ότου να στεγνώσει το πουλάρι 
(Μητσάκο το βάφτισα)!
Αρχίζει να κυριεύει  η νύχτα,
αρχίζουν οι σκιές να μεγαλώνουν,
αρχίζουν να μαυρίζουν όλα γύρω μου ,
αρχίζει να μπαίνει ο φόβος μέσα μου
και η "ψυχούλα" μου-το πουλάρι , δεν μπορεί να περπατήσει!
Το ανεβάζω στους ώμους
και τό φέρνω δυο ,μπορεί και τρία χιλιόμετρα δρόμο
στο σπίτι ,
τραγουδώντας το "σαράντα παλληκάρια" απ τον φόβο μου ,τον πολύ φόβο μου !
Στην διαδρομή δεν έκλαψα...Να τα λέμε όλα!
Τραγουδούσα όμως απ τον φόβο μου ...(επαναλαμβάνω απ τον φόβο μου)
Σαν έφτασα στ αλώνια, με λέει η μάννα μου αλλοπαρμένη:
Άντε βρε παιδιμ ,τι άργησες...;
Απίθωσα με τρυφερότητα  τον "μητσάκο" πα στ αλώνι κι έβαλα τα κλάματα !!!
 Έκλαψα; Έχωσα το κεφάλι στην φούχτα μου κι έκλαψα γοερά.....
Αυτά....