Ο Βράχος και το κύμα
Μέριασε βράχε να διαβώ το κύμα ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό μελανιασμένο
Μέριασε, μες τα στήθια μου που ναι νεκρά και κρύα
 μαύρος Βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμια

Αφρούς δεν έχω γι άρματα κούφια βοή γι αντάρα
έχω ποτάμι αίματα με θέριεψε η κατάρα
του κόσμου που βαρέθηκε του κόσμου που πε τώρα
βράχε θα πέσεις Έφθασεν η φοβερή σου ώρα                      
Οταν ερχόμουνα σιγά, δειλό παραδερμένο
και σου γλυφα και σου πλυνα τα πόδια δουλωμένο
περήφανα με κοίταζες και φώναζες του κόσμου
να δει τη καταφρόνηση που πάθαινε ο αφρός μου
Κι αντίς εγώ κρυφά κρυφά, εκεί που σε φιλούσα
μέρα ναι νύχτα σε έσκαφτα τη σάρκα σου εδαγκούσα 
και τη πληγή που σ άνοιγα το λάκκο που θε κάνω
με φύκια τον επλάκωνα τον έκρυβα στην άμμο

Σκύψε να ειδείς στη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη
τα θέμελα σου τα φαγα σ έκανα κουφολύθι
Μέριασε Βράχε να διαβώ του δούλου το ποδάρι
θα σε πατήσω στο λαιμό..... ΕΞΥΠΝΗΣΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙ........

Α Βαλαωρίτης.
  Στο συμβολισμό του ποιήματος ΒΡΑΧΟΣ  ειναι ο κατακτητής  και ΚΥΜΑ ο υπόδουλος ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

                                                                      

                                                    


                      Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 21
                     Ητανε Τρίτη θλιβερή 
                     πριν τετρακόσια χρόνια
                     που πάτησαν οι Οθωμανοί
                     τα Μαρμαρένια Αλώνια
                                                                      

                    Την πύλη τους ανοίξανε
                    εικοσιεννιά του Μάη
                    τη μαύρη την κερκόπορτα
                   κι η άπαρτη Πόλη πάει

                  Τον Κωσταντίνο σκότωσαν
                   τον μέγα βασιλιά
                  και του δικέφαλου αετού
                  κάψανε τα φτερά
                                                                   

                  Από τη μέρα τη κακή
                  κείνη την αποφράδα
                  πέρασαν χρόνια δύσκολα 
                 για την καημένη ΕΛΛΑΔΑ......
                                              

                                                 
                                                               
                                                                       

  

          EΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
                              διπλή γιορτή
                   Με μιας ανοίγει ο ουρανός
                    τα σύννεφα μεριάζουν 
                 οι κόσμοι έμειναν βουβοί 
                    παράλυτοι κοιτάζουν 

                    Μια αχτίδα αστράφτει
              ακούγοντε ψαλμοί  και μελωδίες
                    περνά εν άστρο σταματά
                   εμπρός εις τη Μαρία

                  Χαίρε της λέει Αειπάρθενε 
                        ευλογημένη χαιρε 
                   ο Κύριος μου ειναι με Σε 
                       χαιρε Μαρια χαιρε

                  επέρασαν χρονοι πολλοί
                    μια μερα σαν εκεινη
                 αστραφτει παλη ο ουρανός
                   στην ερμη της τη κλίνη

                   λησμονημένη ολόρφανη 
                     χλομη κι απελπισμενη
                   μια κορη παντα κοίτεται 
                     στεναζει αλυσωμενη 

                   τα σιδεα ειν αταραχα 
                    σκοταδι ολογυρα της
                 η καταφρονια η δυστυχια 
                    σεπουν τα κοκαλα της.

                  Τρέμει με μιας η φυλακή
                  και διάπλατη η θηρίδα
                   φέγκει κι αφεί νει και περνά
                  εν άστρο μιαν αχτίδα

                   Ο άγγελος εστάθηκε
                   διπλώνει τα φτερά του
                  Ξύπνα ταράξου μη φοβού
                   χαίρε Παρθένε χαίρε

                   ο Κύριος μου είναι με Σε
                    Ελλάς ανάστα χαίρε.......
Αρ.Βαλαωρήτης